Waarschijnlijk hebben de twee mensen tegenover me een buitenechtelijke affaire. Het is een druilerige maandagmorgen in een trein met louter forensen. Alle passagiers lezen met een slaperig hoofd ongeïnteresseerd de Spits of staren wezenloos naar de horizon boven verregende polders. De man en vrouw in kwestie zitten echter onnodig dicht tegen elkaar aan. Zijn hand ligt continu op haar knie, op een manier die iets stiekems verraadt. Ze gaan volledig in elkaars aanwezigheid op. De spanning is voelbaar.
Op normale toon praten ze over hun collega’s, het werk, het weer. Maar geregeld daalt het volume plotseling en worden minder eerbare voorstellen besproken. Helaas voor hen, kan ik ook de gefluisterde liefkozingen en toespelingen duidelijk horen. We zitten in een stiltecoupé.
De vrouw klaagt over haar mobiele telefoon.
"Hier midden in de polder valt het bereik bij T-Mobile altijd weg. En toen ik vorige week met een vraag over mijn rekening met de klantenservice belde, hingen ze me vijftien minuten inde wacht. Terwijl ik moest luisteren naar de grootste hits van Celine Dion. Van Celine Dion! En het aanbod wat ik kreeg toen ik mijn contract wilde verlengen, was ook al niet denderend."
"Waarom stap je dan niet over naar Vodafone?"
"Ik ben al tien jaar klant bij T-Mobile. Dan kan ik toch niet zomaar weggaan?"
"Dus zeg maar net als je huwelijk?", vraagt de man te luid, voordat hij er zelf erg in heeft.
De hoofden van vrijwel alle treinreizigers richten zich op het stel. Na een paar ogenblikken, duwt ze resoluut zijn hand weg van haar dij en gaat drie rijen verderop zitten. De rust in de stiltecoupé klinkt ineens oorverdovend en keihard.
