Waarschijnlijk moet een vrouw zich zo voelen als ze zich bevindt in een gezelschap bevindt van louter mannen, die een geanimeerd gesprek over voetbal hebben. Ik zwijg omdat ik weet dat ik niets kan toevoegen aan het gesprek. Op de spaarzame momenten dat ik overweeg een bijdrage te leveren, wordt mijn gedachtespinsel hardop door iemand belachelijk gemaakt.
Het gaat over kinderen. En inmiddels ben ik in de leeftijdscategorie aanbeland dat de ene helft van mijn vriendengroep bezig is met de overgang van borstvoeding naar vast voedsel van hun Berend of Phileine, terwijl de andere helft, deels praktiserend, deels in gedachten, bezig is met de inrichting van de eerste babykamer. Of croqs voor peuters schattig zijn en of ze, als ze daar uit gegroeid zijn, ze niet met opgekropte tenen nog twee maten lang dit schoeisel uit kunnen lopen. Wanneer je met enige vorm van zekerheid het geslacht van de nog ongeboren foetus kan vaststellen. Of je van een baby van een half jaar, die aan de moedermelk zit, wel of niet kan vaststellen dat ie een notenallergie heeft. Hoe leuk het is om een pretecho als verjaardagscadeau te krijgen. Of het erg is dat je van een oudere zus alles krijgt wat nodig is voor een baby en dus niets zelf meer hoeft te kopen. “Ja, lijkt me wel zo praktisch”, wil ik zeggen (mijn eerste bijdrage aan het gesprek in een half uur) maar voordat ik de kans krijg vertelt een vriend dat hem dit vreselijk lijkt als dit zo is. Hij heeft, zo vertrouwd hij de toehoorders toe, een hekel aan shoppen, maar niet als het gaat om iets voor zijn kleine Victor.
Ik neem nog maar weer een flinke slok van mijn biertje, ondertussen de gedachte onderdrukkend dat Victor met zijn 7 maanden zelf nog niet eens in staat is om meer dan de helft van de inhoud van een potje Olvarit in zijn mond te krijgen in plaats van aan het – zo leuk, gekocht in een kleine babyboetiek in Antwerpen! – gekochte kinderstoeltje te smeren. Ergens in de afgelopen vijf jaar heeft een enorme transformatie plaatsgevonden: gingen de gesprekken vroeger nog over reizen en studeren, toen over werk en politiek, nu gaat het over zwangerschapsverlof en tepelkloven. En van alle onderwerpen die ik met de vriendin van een van mijn vrienden bespreek, bundelt tepelkloven redelijk onderaan het lijstje van favoriete topics, net boven de uitkomst van haar meest recente soa-test en net onder haar enthousiasme over het nieuwe Shangri La dieet.
Mijn blikken kruisen met mijn enige vriend die ook nog niet moet denken aan kinderen. We trekken ons terug aan een hoekje van de bar en beginnen een geanimeerde en vrolijke discussie of dat doelpunt van Excelsior nou terecht of onterecht werd afgekeurd wegens buitenspel. Heerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten