Patiënt 283284

Voor ons verpleegkundigen op de polikliniek kaakchirurgie is 16 maart een dag als alle andere. Om 15.00 uur heeft patiënt 283284, mevrouw Dimitry Patoir, een afspraak om haar verstandskiezen te laten trekken. Voor een vrouw heeft patiënt 283284 een vrij zware stem en mist hij bovendien enkele rondingen. Patiënt 283284 bezweert dan ook een man te zijn, maar dat geloven we niet zomaar, want er staat toch echt vrouw in onze computer.

Patiënt 283284 merkt op dat het weinig vertrouwen inboezemt dat hij bij ons als vrouw in het systeem staat. Hij schijnt bang te zijn dat we straks ook de verkeerde kiezen trekken. Of dat we hem volledig onder narcose brengen en hem alsnog tot vrouw ombouwen, zodat ons systeem weer klopt. Wijsneus! We negeren deze opmerking. Voor straf laten we hem extra lang wachten.

Na een uur wordt het patiënt 283284 kennelijk te gortig. We spreken bliksemsnel af dat de grootste kenau hem te woord staat. Dat lukt, want we hebben hem vrij snel weer koest. Als hij al twee uur wacht en de dokter ook nog wordt weggeroepen voor een spoedgeval, vinden we het zelf ook wat gênant worden. Daarom geven we hem een stapel Libelles en Margrietjes. Daar lijkt hij maar matig interesse in te hebben. Vreemd.

Om 17.10 uur kunnen we niet anders dan hem uitnodigen naar de behandelkamer te gaan. We besluiten vast zijn tong te verdoven, dan zijn we in ieder geval van zijn lastige vragen af. Hij blijft praten en zeggen dat de verdoving niet werkt. Als de dokter terug is en zijn verstandskiezen wil gaan trekken, geeft deze patiënt 283284 nog gelijk ook. Met tegenzin geven we hem nog maar een spuitje dan, zodat zijn tong echt verdoofd is.

De kiezen zijn er zo uit. We geven patiënt 283284 pijnstillers mee voor thuis. We vragen of hij nog andere medicijnen gebruikt. Hij brabbelt wat, maar verstaan doen we hem niet. Misschien hadden we dit moeten vragen voordat we zijn tong verlamden. In ieder geval zijn we blij als hij vertrekt. Hebben we de Margriet en Libelle eindelijk weer voor onszelf!

Beroemdheid

“Brad Pitt zit achter ons!”, fluistert een Duitse vriendin me toe op een zonnig terrasje in Berlijn. “Niet meteen kijken”, voegt ze eraan toe. Een opmerking die zoals altijd een compleet averechtse uitwerking heeft. Ik draai me half om en staar in het vriendelijk lachende gezicht van een kleine, kale man met een flink buikje. Hij lijkt totaal niet op de acteur. Toch komen twee verlegen pubers om zijn handtekening vragen. Tot mijn groeiende verbazing spreekt Brad Pitt ook nog eens vloeiend Duits.

Het blijkt dan ook niet de filmster zelf te zijn, maar de man die in Duitsland altijd zijn stem inspreekt. Die de film Mr. & Mrs. Smith helpt omtoveren tot Herr & Frau Schmidt. Als ik mijn verbazing over zijn populariteit hardop uitspreek, stuit dat op onbegrip van mijn Duitse vrienden: “Maar hij is echt heel goed hoor! Ik keek laatst naar een film op BBC en toen hoorde ik de echte Brad Pitt. Maar zijn echte stem past helemaal niet bij hem!”

Doordat de stem van mijn achterbuurman zo innig verbonden is aan Brad Pitt, mag hij geen andere acteurs nasynchroniseren. Als hij voor de afwisseling een keer de stem van Tom Cruise zou inspreken, raken onze arme oosterburen namelijk volledig in de war. Maar wat als Brad morgen besluit een jaartje vrij te nemen? “Dan is onze buurman een jaar werkeloos”, luidt het antwoord.

In Nederland ken ik niemand – een paar radiomakers en –deejays daargelaten – die puur om zijn of haar stem zo’n bekendheid genieten. Of het moet de zouteloze vrouwenstem zijn die in de nieuwe stoptreinen van de NS alle omroepberichten inspreekt. Die mij om de vijf minuten toevertrouwt dat ik mij bevind in de Sprinter richting Uitgeest. En die bij het aankondigen van het volgende station altijd in toon omhoog gaat bij het noemen van het betreffende station, alsof ze zelf ook verbaasd is dat deze trein daadwerkelijk stopt op Gouda Goverwelle. Alwaar haar stem vervolgens over het winderige perron galmt dat de stoptrein naar Utrecht over 15 minuten vertrekt (lees: een vertraging heeft van een kwartier).

Ik denk niet dat iemand haar een handtekening vraagt. Maar zij heeft wel één voordeel: mocht de NS failliet gaan, dan kan ze altijd nog de helpdeskstem van UPC worden. De Duitse Brad Pitt blijft altijd de Duitse Brad Pitt.

I have the future

"I have the future" staat op het T-shirt van het kleine meisje dat mijn nachtbus naar Delhi instapt. Nou ja, nachtbus... in India is centrifuge een adequatere omschrijving: de vele gaten in de weg, de sportieve rijstijl van de chauffeur, de vele onverlichte obstakels zoals koeien en kamelen en de afwezigheid van enige vorm van schokdempers zorgen ervoor dat ik kriskras door mijn slaapcabine stuiter.

"I have the future" is wel toepasselijk. De economische groei in India is duizelingwekkend. Er wordt overal gebouwd, van airconditioned winkelcentra tot wolkenkrabbers. Steeds meer Indiërs dragen echte merkkleding. Het aantal binnenlandse Indiase toeristen stijgt enorm.

Eerder die avond eet ik met een zo’n groep Indiase toeristen. Terwijl bier en whisky rijkelijk vloeien, leren ze me traditionele Hindoestaanse dansen (heel eenvoudig: pak met je linkerhand je rechterelleboog vast en doe met je rechterhand alsof je een nieuwe gloeilamp indraait) Eén van de vrouwen vertelt hoe ze vroeger lerares was, tot haar ouders voor haar een man hadden gevonden. Na haar huwelijk is ze meteen gestopt met werken, zoals het hoort in India. Op de vraag of het niet gek is om met een wildvreemde te trouwen, die je ouders uit één van de duizenden advertenties in de krant hebben uitgekozen, moet ze lachen. Zij had mazzel, legt ze uit, want ze heeft twee weken lang met hem en zijn familie kennis mogen maken voor de bruiloft. Dat is erg lang voor Indiase begrippen. Bovendien was de familie erg aardig. Niet dat ze nee had kunnen zeggen, want dat is not done bij een gearrangeerd huwelijk. Het zou niet eens bij haar opkomen.

Een paar dagen eerder, op bezoek bij een bevriende hoogopgeleide Indiase familie. Alleen de jongste dochter is thuis. Ze is bloednerveus, omdat haar ouders bij de familie van haar beoogde echtgenoot zijn om het betreffende huwelijk door te spreken. Zijzelf heeft alleen een foto van hem gezien. "He's very ugly, don't you think?", vraagt ze terwijl ze een foto toont van een poserende jongeman met een vlassig snorretje. Inderdaad niet moeders mooiste. Maar ook deze assertieve, moderne vrouw zal zich bij de keuze van haar ouders neer moeten leggen.

Dus ja, dat meisje heeft inderdaad de toekomst, denk ik als ik de centrifuge-bus uitstap, en mijn organen weer in de juiste plaats terugdruk. Maar dan wel een toekomst die haar ouders voor haar uitkiezen.