Beroemdheid

“Brad Pitt zit achter ons!”, fluistert een Duitse vriendin me toe op een zonnig terrasje in Berlijn. “Niet meteen kijken”, voegt ze eraan toe. Een opmerking die zoals altijd een compleet averechtse uitwerking heeft. Ik draai me half om en staar in het vriendelijk lachende gezicht van een kleine, kale man met een flink buikje. Hij lijkt totaal niet op de acteur. Toch komen twee verlegen pubers om zijn handtekening vragen. Tot mijn groeiende verbazing spreekt Brad Pitt ook nog eens vloeiend Duits.

Het blijkt dan ook niet de filmster zelf te zijn, maar de man die in Duitsland altijd zijn stem inspreekt. Die de film Mr. & Mrs. Smith helpt omtoveren tot Herr & Frau Schmidt. Als ik mijn verbazing over zijn populariteit hardop uitspreek, stuit dat op onbegrip van mijn Duitse vrienden: “Maar hij is echt heel goed hoor! Ik keek laatst naar een film op BBC en toen hoorde ik de echte Brad Pitt. Maar zijn echte stem past helemaal niet bij hem!”

Doordat de stem van mijn achterbuurman zo innig verbonden is aan Brad Pitt, mag hij geen andere acteurs nasynchroniseren. Als hij voor de afwisseling een keer de stem van Tom Cruise zou inspreken, raken onze arme oosterburen namelijk volledig in de war. Maar wat als Brad morgen besluit een jaartje vrij te nemen? “Dan is onze buurman een jaar werkeloos”, luidt het antwoord.

In Nederland ken ik niemand – een paar radiomakers en –deejays daargelaten – die puur om zijn of haar stem zo’n bekendheid genieten. Of het moet de zouteloze vrouwenstem zijn die in de nieuwe stoptreinen van de NS alle omroepberichten inspreekt. Die mij om de vijf minuten toevertrouwt dat ik mij bevind in de Sprinter richting Uitgeest. En die bij het aankondigen van het volgende station altijd in toon omhoog gaat bij het noemen van het betreffende station, alsof ze zelf ook verbaasd is dat deze trein daadwerkelijk stopt op Gouda Goverwelle. Alwaar haar stem vervolgens over het winderige perron galmt dat de stoptrein naar Utrecht over 15 minuten vertrekt (lees: een vertraging heeft van een kwartier).

Ik denk niet dat iemand haar een handtekening vraagt. Maar zij heeft wel één voordeel: mocht de NS failliet gaan, dan kan ze altijd nog de helpdeskstem van UPC worden. De Duitse Brad Pitt blijft altijd de Duitse Brad Pitt.